Sister.

Assalamualaikum and hi geng!

Sihat tak semua? Semoga kalian berada dalam keadaan sihat walafiat ya semua. Kalau demam, pergi makan ubat. Okies?

Actually nak cerita tentang kakak. Kakak? Bukan kau anak sulung ke Hanim? Yassss. I have kakak a long time ago. About past 14 years ago. Meh nak cerita meh.

Aku ada kakak. Nama dia Nur Liyana Atifah. We used to call her kakak Effa. Kakak aku ni dilahirkan normal. Tapi kalau tak silap, apa yang diceritakan oleh ibu dulu. Kakak masatu demam panas sangat then end up dia jadi kanak-kanak istimewa. OMG! Dah start nak nangis. Haha.

Dulu kami dua beradik memang dimanjakan sepenuhnya oleh ibu dan ayah. Bayangkanlah, aku umur 6 tahun baru dapat adik. Memang mendapat sepenuh kasih sayang direct dari parents. Haha macam tak dapat kasih sayang pulak sekarang ek. Gurau jela. Mom, if you read this, jangan ambil hati tau. Huhuhuhu. 

Ha sambung balik. Aku ni jenis suka marah kakak aku. Buat dia nangis. Kalau aku tengok ayah manjakan dia lebih haaa memang aku kenakan kakak aku balik la. Sampai nangis aku kerjakan. Yes, dah besar ni, bila dia dah takde baru aku sedar aku jahat. Aku tak layan kakak aku sebaik-baiknya. Kalau boleh putar masa, aku nak minta ampun. Satu malam tu, aku berbaik dengan dia. Aku ajak dia main bantal peluk. Main buaya-buaya kot kalau tak silap haha. Masatu memang baiklah. Malam tu aku tidur dengan dia kat ruang tamu. Ibu ayah tidur dalam bilik. Pukul berapa pagi aku bangun masuk tidur dalam bilik. Jenis aku, aku tak suka tidur kat luar. So aku bangun tengok kakak aku kat sebelah then terus masuk bilik. Pagi tu aku sedar, ayah aku cakap. "Adik, bangun. Kakak dah takde." Aku ingat takde apelah kan. Bangun jela. Ibu suruh jaga adik aku masatu. Aku pun jagalah. Aku masih ingat jiran lama aku cakap "Adik, kakak dah takde tau. Lepasni adik kena jaga adik azam." Aku masih tersenyum tengok takde ape berlaku. Hari tu juga, jenazah kakak dibawa ke Temerloh, nak kebumikan kat sana. Temerloh tu kampung belah ibu. Saat kakak nak dikebumikan tu, baru aku sedar kakak aku dah meninggal. Masatu aku meraung mintak kakak aku balik. Aku lari nak masuk dalam liang lahad tu nak tahan kakak aku masuk. Tapi orang tarik aku. Orang kata adik sabarlah. 

Kisah malam tu, ibu tak pernah tutup pintu bilik, ibu boleh tutup pintu bilik. Mungkin masa tu kakak aku kena sawan dan ibu, ayah dan aku pun tak dapat dengar suara dia. Mungkin masatu Allah tarik nyawa dia. Sekarang aku redha. Walaupun kenangan aku dengan dia hanya waktu kami kecil, aku tetap takkan lupakan dia. Dia sorang kakak aku yang boleh mengalah dengan aku. Walaupun dia kanak-kanak istimewa, dia ada sifat kasih sayang tu. Dia sayang aku sebagai adik dia. Kalau boleh putar masa aku nak sangat kakak aku balik. Aku sayang dia. Kakak permata hati semua org. Kakak aku cantik. Cantik dari aku. Putih. Tak macam aku, hitam haha. Kakak rapat dengan ayah. Ada ustaz cakap, kakak tunggu ayah kat pintu Kaabah. Tapi tak taulah betul ke tak. 

Dulu makcik aku duduk dengan kami satu keluarga. Kakak aku ni sekolah jugak. Tapi masuk kelas pendidikan khas. Masatu makcik aku nak jemput kakak aku balik sekolah. Makcik aku pergi kelas kakak aku, you guys tahu tak dia nampak apa? Cikgu kakak aku tengah hentak kepala kakak aku kat pintu kelas. Masatu kakak aku meraung-raung kesakitan. Makcik aku terus pergi kelas kakak aku, pergi hentam cikgu tu. Sampai sekarang aku tak boleh lupa. Aku benci dengan cikgu tu. Bukan aku tak redha tapi entahlah. Takde human manners kot. 

Sejak kes kakak aku ni, aku trauma tengok family aku tidur sorang-sorang kat ruang tamu. Trauma tu takdela sangat tapi macam takut la. Every time sesiapa family member aku tidur kat ruang tamu, mesti aku pergi dekat, cek nafas dia. Haha gila kan? Aku takut. Aku takut perkara tu berulang dua kali. Dan lagi satu, aku takut tengok kanak-kanak istimewa. Aku jadi teringat. Aku takut. Kalau aku lalu depan kanak-kanak istimewa tu memang aku tak pandang. Bukan sebab benci tapi aku takut. Takut sangat sangat. Korang tahu tak bukan senang nak jaga diaorg. Diaorg perlukan sepenuh perhatian. Sebab tu kalau kita leka sikit, macam macam boleh jadi. Kita ni as manusia yang sempurna fizikal dan mental, kita kena bersyukur. Bersyukurlah. Sekarang memang kita takkan rasa, tapi bila sesuatu benda yang kita taknak, terjadi pada kita, masa tu lah kesedaran tu timbul. Sampai sekarang aku ingat. Fresh lagi nasihat dan kata-kata orang sekeliling waktu kakak aku meninggal dulu kat telinga aku ni. 

Sampai sekarang semua orang still panggil aku angah. Tempat kakak aku tu takde gantinya. Takde sape boleh ganti. Dia paling terindah bagi kami. Aku lah jadi kakak untuk adik-adik. Akulah yang kena bimbing adik-adik. Fuhh, berat tanggungjawab tu. Sekarang ibu ayah masih kuat tulang empat kerat untuk bekerja, 20 tahun akan datang takkan ibu ayah jugak nak bekerja untuk sara adik-adik aku. 

Haih apa-apa jelah cerita aku ni ek. Pesan aku, jagalah orang yang tersayang dengan baik. Walaupun aku ni selalu jugak bergaduh adik beradik. Tapi sayang tu tak pernah pudar. 

Jangan nangis tau. Benda dah lepas, ini dah 2018. Cerita dah tak sedih hehe. 

Okay byeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!

XOXO! Hanim Anuar.

Comments

Popular posts from this blog

Tekanan Darah Rendah 💉💉💉

Badak Berendam

Girl's School 💁